บทที่ 3 หญิงสาวปริศนา
“ชายฆาตกรอยู่ในมัสแคทแล้ว
” รัชพูดขึ้นในเช้าวันถัดมา
เมื่อเราสองคนเล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้หญิงคนนี้กำลังตกอยู่ในอันตราย
พวกเราจะต้องปกป้องเธอ แต่พวกเราจะทำอย่างไรล่ะ เรื่องนี้มันมีปริศนานะ”
“ใช่ มันมีปริศนา แต่พวกเรามาหาทางออกกันเถอะว่าจะทำอย่างไร” ผมพูด “ผู้หญิงชาวอังกฤษคนหนึ่งกำลังจะมาที่มัสแคทในสุดสัปดาห์นี้
เธอเป็นคนมีชื่อเสียง พวกเราคิดว่าเธอจะพักอยู่ที่นี่ 10 วันแล้วถึงค่อยกลับอังกฤษ
แต่กว่าจะครบ 10 วัน ชายสองคนนั้นคงจะไปฆ่าเธอแล้ว”
“ผู้หญิงที่มีเสียงคนนั้นกำลังจะมาที่มัสแคทสุดสัปดาห์นี้หรอ พวกเราจะต้องหาช่วยเธอกัน” “งั้นไปที่บ้านของเราเถอะ”นาดีนพูด “เธอสองคนหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์นะ
เผื่อบางทีเธออาจจะเจอบางอย่างในอินเตอร์เน็ต ส่วนซาร่า รัจ และผม
หาข้อมูลในหนังสือพิมพ์ เผื่อว่าจะมีบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นใน โอมาน ไทม์
ก็ได้”
แต่หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง พวกเราก็หยุดหา
เพราะมันไม่มีข้อมูลอะไรทั้งจากในอินเตอร์เน็ตและจากหนังสือพิมพ์เลย
“เรื่องทั้งหมดในหนังสือพิมพ์มีแต่ข่าวของเมื่อวานและวันนี้
แต่ของสุดสัปดาห์นี้ไม่มีอะไรเลย” นาดีนพูด
รัจมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเธอ แล้วพูดว่า “ฉันต้องกลับบ้านไปกินข้าวเที่ยงก่อนนะ
แล้วฉันจะลองถามพ่อกับแม่ดู เผื่อว่าพวกเขาอาจจะรู้ แล้วเจอกันที่สระว่ายน้ำตอน 5
โมงนะ”
ในช่วงเที่ยง
ผมและน้องอยู่ที่บ้าน ไม่ออกไปไหนเพราะอากาศร้อนมาก พอ 5 โมง เราสองคนก็เดินข้ามถนนไปที่สระว่ายน้ำ
เมื่อมาถึงสระน้ำก็เห็นรัจ นาดีน และเทย์มัวร์ มาถึงก่อนเราแล้ว
พวกเขาก็ยิ้มเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง
“ฉันถามพ่อกับแม่มาแล้วละ” รัชพูด
รัฐมนตรีว่าการกระทรวง วัฒนธรรม และศิลปะกำลังเดินทางมาจากอังกฤษและจะถึงในวันศุกร์นี้
พวกเขา 3 คนพูด”
“และเธอก็เป็นผู้หญิงด้วย” นาดีนพูดอย่างตื่นเต้น
“มันต้องเป็นงานแสดงศิลปะที่ใหญ่แน่ๆเธอถึงได้มางานนี้” รัจพูด
“งั้นพวกเราก็จะได้พบผู้หญิงปริศนาคนนั่นแล้วสินะ
ดีไปเลย” ผมพูด
“แต่มันไม่ง่ายเลยนะที่จะปกป้องเธอ” เทย์มัวร์พูด
พวกเราหุบยิ้ม เทย์มัวร์พูดถูก
เราจะหยุดพวกฆาตรกร นั้นได้อย่างไรละ “ไปเล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่พวกเราฟังกันเถอะ
พวกเขาจะได้ไปบอกตำรวจ”นาดีนพูด
“พ่อกับแม่ไม่เชื่อพวกเราหรอก”
ผมพูด
“เจมี่พูดถูกแล้วละ” ซาร่าพูด
“แต่พวกเราจะต้องทำอะไรสักอย่าง
ฉันจะไปเล่าให้แม่ฟังเอง” เทย์มัวร์พูด
“อีก 10 นาที แม่ก็จะกลับมาแล้ว
พอแม่มาถึงพวกเราก็ไปเล่าให้แม่ฟัง”
พวกเรานั่งอยู่ในสวนหย่อมของบ้านเทย์มัวร์และนาดีน
พวกเรารอแม่ของเขาจนพระอาทิตย์ตก แล้วจึงได้ยินเสียงรถพวกเรามองไปที่แม่
“แม่พวกเรามีเรื่องสำคัญจะบอก” นาดีนและเทย์มัวร์พูด
มันใดนั้นพวกเขาก็ได้หยุดชะงัก เพราะมีชายคนหนึ่งถือถุงใบใหญ่ 3 ใบ เดินตามหลังแม่มาด้วย
“โอ้ ว่าไงจ๊ะเด็กๆ นี่คุณวิลเลี่ยมนะ
เขาพักอยู่ที่แฟลตของทอมจ๊ะ” เขาเห็นแม่กับถุงที่อยู่บนรถ
พอดีก่อนกลับแม่ไปร้านค้า แล้วก็ซื้อของมาเยอะมาก เขาก็เลยช่วยแม่ถือของมาจากรถ
แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วละคะ เทย์มัวร์
นาดีน ไปเอาถุงของที่คุณวิลเลี่ยมสิจ๊ะ
แม่ยิ้มให้นายวิลเลี่ยมนั่น
“ขอบคุณนะคะ คุณเป็นคนดีมากเลย”
แม่พูด
“ผมยินดีครับที่ได้ช่วยเพื่อนบ้าน” เขายิ้ม “ไปละเด็กๆ”
เขาพูดก่อนจะกลับ
“ดีจังเลยที่มีเพื่อนบ้านดีๆแบบนี้
เมื่อเช้าคุณวิลเลี่ยมช่วยแม่ของหนูซ่อมรถด้วยนะ รัช เขาจะทักทายเพื่อนบ้านคนอื่นๆอยู่เสมอ
คนอะไรจะดีขนาดนี้ แล้วเมื่อกี้เด็กๆมีอะไรจะบอกแม่หรอจ๊ะ”
“เอ่อออ ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ” เทย์มัวร์ตอบกลับอย่างเร็ว
.”ดีละ งั้นช่วยแม่ถือถุงพวกนี้หน่อยละกัน หิวกันรึยัง อยากกินอะไรกันบ้าง” แม่ถาม
เมื่อแม่ของเขาเดินเข้าไปในแฟลต
พวกเราก็เริ่มซุบซิบกัน
“ เขาเป็นหนึ่งในฆาตรกรแน่เลย”
เทย์มัวร์พูด
“แสดงว่าฆาตกรคนนั้นก็เป็นเพื่อนบ้านที่แสนดีของเราอยู่ตอนนี้ละสิ” ผมพูด
“แล้วเขาคือคนไหนละ” ซาร่าถาม
“เขาคือคนที่อยากดื่มน้ำเย็นหนะสิ” ผมพูด
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ยังบอกแม่ตอนนี้ไม่ได้สิว่า
เพื่อนบ้านที่แสนดีของเราคือฆาตกร เพราะแม่ต้องไม่เชื่อพวกเราแน่ๆ” เทย์มัวร์พูด
“เขาพูดถูก” นาดีนพูด
ฉันรู้แล้วว่าจะทำอย่างไร
พวกเราไปพูดกับนายกกันเถอะ
ไปบอกเธอเกี่ยวกับฆาตกร
“แต่นิทรรศการจะเริ่มวันอาทิตย์นะ
แล้วทำไมเธอถึงมาที่นี่วันศุกร์ละ” ผมถาม
“พ่อบอกฉันว่า ที่นั้นจะมีงานเลี้ยงสำหรับ Sultan
และแขกพิเศษ
เธอรู้ไหมว่ามีแต่คนที่สำคัญๆมากันทั้งนั้นเลยในวันเสาร์นี้ เราจะได้เจอ ได้คุย
และได้ดูรูปภาพที่พวกเขาเอามาโชว์ในงานด้วยนะ
และแน่นอนว่านายยกจะต้องไปที่งานเลี้ยงนั้นด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปบอกเรื่องนี้กับนายกกันเถอะเมื่อเธอมาถึง” ซาร่าพูด
“เอ่อ พวกเราคงไปคุยกับเธอที่สนามบินไม่ได้หรอก
ฉันคิดว่าตำรวจและผู้ดูแลความปลอดภัยที่สนามบินจะต้องคุ้มกันอย่างดีแน่นอน
เราคงเดินเข้าไปเฉียดไม่ได้เลยละ” เทย์มัวร์พูด
“แล้วที่งานเลี้ยงละ พวกเราจะเข้าไปคุยกับเธอได้ไหม” ผมถาม
“นิทรรศการศิลปะจัดขึ้นในโรงแรมใหญ่มากเลยนะ
มันเป็นงานโชว์ภาพของชาว โอมานิ และ ชาวอังกฤษ
พ่อและแม่ของฉันจะไปที่งานเลี้ยงด้วย” รัชพูด
“แล้วพวกเราจะไปที่งานเลี้ยงกันอย่างไร” ผมถาม “คงเข้าไปไม่ได้หรอก เพราะที่นั้นมีแต่ผู้ใหญ่”
“แต่พวกเราสามารถไปพูดกับเธอได้ก่อนที่เธอจะเข้าไปในงานเลี้ยงก่อนที่ฆาตรกรจะฆ่าเธอ” ผมพูด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น