บทที่ 4 ตอนโรงแรม
“แม่ครับ
ผมจะออกไปเล่นแถวบ้านเทย์มัวร์ กลับประมาณ 3 ทุ่มนะครับ” ผมบอกแม่
“อย่ากลับมาช้าละ” แม่พูด
“แม่ครับ
ผมไปเล่นแถวบ้านเจมี่ กลับประมาณ 3 ทุ่มนะครับ” เทย์มัวร์บอกคนในบ้าน
“อย่ากลับมาช้าละ” แม่ของเขาพูด
ผมรู้ว่าการโกหกมันไม่ดี
“แต่พวกเราจะต้องไปหยุดพวกฆาตกรและช่วยนายกให้ได้
และสุดท้ายพ่อและแม่จะเข้าใจในสิ่งทีพวกเราทำ เมื่อตำรวจเจอตัวฆาตกร”ผมพูด
พวกเรานั่งนั่งแท็กซี่เข้าไปในโรงแรม
งานเลี้ยงเริ่มทุ่มครึ่ง แต่พวกเรามาถึงโรงแรม หกโมงครึ่ง
พวกเราต้องการไปถึงก่อนเวลา ที่นั่นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจเยอะมากตรงบริเวณหน้าโรงแรม
พวกตำรวจบอกให้แท็กซี่หยุด พวกเขาตรวจที่ท้ายรถรถและตรวจใต้รถ
มีคนคุ้มกันมากมายที่ประตูโรงแรม หนึ่งในตำรวจพูดภาษาอาราบิกกับเทย์มัวร์ เขาก็ตอบ
ตำรวจพยักและอนุญาตให้พวกเราเข้าไป
“นายพูดอะไรกับเขาหรอ” ผมถามเทย์มัวร์
“ฉันพูดว่า
พ่อจอดรถไว้ในนั้น พวกเราพักอยู่ที่โรงแรมนี้”
ในโรงแรม
มีเก้าอี้ดีๆมากมาย
พวกเราเลือกนั่งอยู่ใกล้กับประตูซึ่งสามารถมองเห็นทุกคนที่เดินเข้ามาได้ชัด
หลังจากนั้นไม่นานผู้คนจำนวนมากก็เริ่มทยอยกันมาในงานเลี้ยง
พวกเรามองทุกคนอย่างระมัดระวัง แขกที่มางานเลี้ยงจะสวมเสื้อผ้าที่ดูดีที่สุด
ผู้ชายส่วนใหญ่จะสวม ชุดยาวสีขาวกับกริชอันสวยๆสีเงิน
“พวกเขาแต่งตัวแบบนี้เฉพาะวันที่สำคัญเท่านั้น
”เทย์มัวร์พูด
ภาพของนายกที่ปรากฏในอินเตอร์เน็ต
ทำให้เรารู้ว่าหน้าตาเธอเป็นอย่างไร พวกเราดูที่นาฬิกาข้อมือตอนนี้
ทุ่มยี่สิบห้าแล้ว
“นายกอยู่ไหนละ
บางทีเธออาจจะไม่มาก็ได้” ผมพูด
“บางที่เธออาจจะตายแล้วก็ได้” เทย์มัวร์กระซิบ
ผมไม่พูดอะไร
ทันใดนั้นผู้คนเริ่มเสียงดังและกรูไปยืนอยู่ที่ประตูของโรงแรม
ชายสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาเป็นคนแรก เขาเป็นคนคุ้มกัน
ตามมาด้วยแขกพิเศษของโอมานิ และรัฐมนตรีว่าการกระทรวง
วัฒนธรรม และศิลปะก็มาถึง ได้เวลาที่จะไปพูดกับเธอแล้ว ผมรู้สึกกลัว
แต่ไม่มีเวลาให้คิดถึงความกลัวแล้ว เทย์มัวร์และผมเดินตรงไปที่เธออย่างรวดเร็ว
“นายกครับ
นายกครับ” ผมเรียก
“คุณ
ซัมเมอร์” เทย์มัวร์ตะโกน คนคุ้มกันเริ่มเดินมาที่พวกเรา
“คุณซัมเมอร์ครับ
พวกเรามีเรื่องต้องคุยกับคุณ แค่สองสามนาทีเท่านั้นครับ”
ผมตะโกนเรียก และตอนนี้คนคุ้มกันก็มายืนอยู่ตรงหน้าของพวกเรา
“คุณซัมเมอร์
มันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะ” เทย์มัวร์ตะโกน
คนคุ้มกันล็อกแขนของเราสองคนไว้
“ท่านรัฐมนตรี
เราจำเป็นต้องคุยกับคุณตอนนี้เลย” ผมตะโกน
คนคุ้มกันคนแรกตรวจดูที่แขน
ขา และหลังของผม ส่วนคนที่สองก็ตรวจที่เทย์มัวร์
“ไม่มีอาวุธครับ
คุณซัมเมอร์” พวกคนคุ้มกันพูด
นายกก็เดินมาที่พวกเรา
ในตอนนั้นผมกลัวมาก แต่พวกเรามีเวลาคุยกับเธอแค่สองนาทีเท่านั้น
“คุณซัมเมอร์ครับ
เพื่อนของผมและผมนั่งอยู่ในสวนและได้ยินผู้ชายสองคนคุยกันที่ชั้นบน
พวกเขาบอกว่าจะมาฆ่าคุณ”
“ฆ่าฉันหรอ
พวกเขาพูดอย่างนั้นหรอ” เธอถาม
“ผมไม่รู้ครับแต่ผมได้ยินเขาพูดว่า
จะมีผู้หญิงที่มีชื่อเสียงจากอังกฤษเดินทางมาในสุดสัปดาห์นี้ จะพักอยู่ที่โอมาน 10
วัน แต่เธอจะไม่ได้กลับไปอังกฤษ และจะไม่มีใครได้เห็นหน้าเธออีก”
ท่านรัฐมนตรีพยักหน้า
เธอมองไปที่หนึ่งในคนคุ้มกันซึ่งน่าจะเป็นคนที่สำคัญคนหนึ่ง ผมคิด
และเธอก็มองมาที่พวกเราอีกครั้ง
“พวกเขาได้พูดถึงชื่อฉันไหม” เธอถาม
“ไม่ครับ” เทย์มัวร์และผมพูดพร้อมกัน
“แล้วพวกเขาพูดถึงชื่อคนอื่นบ้างไหม” เธอถาม
“ไม่ครับ” พวกผมตอบ
“แล้วพวกเขาจะมาฆ่าฉันอย่างไร
พวกเขาได้พูดไหม”
“ไม่ครับ” พวกผมตอบ
“พวกเขาไม่ได้พูดถึงการฆ่า
แต่พวกเขาพูดว่า เธอจะไม่ได้กลับไปอังกฤษอีก” เทย์มัวร์พูด
“จริงหรอ” นายกพูด หลังจากฉันกลับจากโอมานฉันก็จะไปประเทศจีน
และฉันก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ 10 วันด้วย ฉันจะกลับพรุ่งนี้เช้า
ฉันว่าเรื่องที่พวกเธอพูดมันไม่จริงหรอก พวกเธอน่าจะเข้าใจอะไรผิดนะ
“เด็กเอ๋ยเด็ก” คนคุ้มกันพูดและหัวเราะ
“ขอบใจพวกเธอนะที่อยากจะช่วยฉันแต่คราวหน้าคราวหลังต้องระวังให้มากกว่านี้นะ” ท่านรัฐมนตรียิ้มให้พวกผม
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่พวกเธอจะได้ยินการสนทนาแบบไม่ได้ตั้งใจ
แต่ง่ายมากที่พวกเธออาจจะเข้าใจผิด ตอนนี้ได้เวลาที่ฉันต้องไปแล้วละ
ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะเด็กๆ และเธอก็เดินจากไป
“แต่
แต่ว่า…..”ผมพูดแต่เธอคงไม่ต้องการที่จะได้ยินอะไรอีกแล้ว
คนคุ้มกันสองคนล็อกแขนพวกเราไว้จนขยับไม่ได้เลย พวกเขาถามว่า “บ้านพวกนายอยู่ไหน”
และพาเราสองคนไปที่ประตูหน้าโรงแรม พวกเขาเรียกแท็กซี่ให้เรา
ก่อนที่พวกเราจะขึ้นแท็กซี่เขาบอกกับเราว่า “อย่ากลับมาอีกนะ”
“พ่อกับแม่ต้องฆ่าฉันแน่ๆ”เทย์มัวร์พูด
“เราห้ามบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เด็ดขาดนะ
ฉันไม่อยากจะอยู่ที่บ้านเป็นเดือนๆ พ่อกับแม่ต้องโกรธฉันแน่ๆ” ผมพูด
“แต่เดี่ยวก่อนนะเจมี่ ทำไมเราสองคนถึงเข้าใจผิดละ เราเข้าใจผิดได้ยังไง” เทย์มัวร์ถาม
ในตอนนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น