บทที่ 6 ที่โปรดของรัช
เช้าวันถัดมา
เทย์มัวร์ นาดีน และรัช มาที่บ้านของผมและรีบขึ้นไปบนรถกับซาร่า พ่อกับแม่ และผม “เดี่ยวเราจะไปที่พิพิธภัณฑ์ก่อนเป็นที่แรกแล้วค่อยไปที่ภูเขานะ” พ่อพูดกับGPSในมือของเขา
“เราจะไปภูเขากันหรอครับพ่อ”
ผมถาม ผมโชว์สถานที่บนGPSให้พ่อดู และเครื่องมันก็พูดว่า “ที่โปรดของรัช”
“เป็นที่โปรดของหนูหรอรัช” พ่อถาม
“ใช่แล้วคะ” ซาร่าตอบ
“ดีเลย เดี่ยวเราจะไปที่นั้น
แล้วก็ไปพักรถหาอะไรทานกันนะเด็กๆ”
พ่อกับแม่สนใจพิพิธภัณฑ์มาก แต่พวกเราต้องการไปที่โปรดของรัชเป็นที่แรก
ผมมองที่นาฬิกาข้อมือทุกๆห้านาที “พวกเราจะไปถึงช้าไหม
ภาพวาดนั้นจะถูกเอาไปแล้วไหม” ผมคิด
“พวกเราไปภูเขากันตอนนี้เลยได้ไหมคะพ่อ” ซาร่าถาม
“ได้สิจ๊ะ” พ่อพูด
พวกเรายิ้ม
พ่อของผมจิ้มไปที่GPSสถานที่จะไปคือที่โปรดของรัช
พวกเราขับรถออกจากพิพิธภัณฑ์มีรถไม่มากบนถนนเส้นนั้น
“บอกให้พ่อฟังเกี่ยวกับที่นั้นหน่อยสิรัช
ว่าทำไมหนูถึงชอบที่นั้น” พ่อถาม
“ที่นั่นเงียบมากเลยคะ” รัชพูด
“พ่อหัวเราะ ทุกที่ในโอมานก็เงียบหมดแหละ” พ่อพูด
“แต่มันน่าสนใจนะคะ หลายคนก็บอกอย่างนั้น
มันน่าสนใจมากสำหรับพวกเรานะคะ” รัชพูด
“ใช่คะพ่อ มันน่าสนใจมากๆเลยนะคะ”
นาดีนพูด
“ดีจัง แม่อยากจะไปเห็นที่นั้นแล้วละ” แม่พูดพร้อมรอยยิ้ม
พวกเราขับรถไปสี่สิบนาที
ตามทางไม่มีต้นไม้ ตึก หรือผู้คนเลยมีเพียงแค่ภูเขาละถนนเท่านั้น
ไม่นานเราก็เห็นตึกเล็กๆอยู่ด้านหน้า
“นั่นไงที่นั่นแหละ” รัชตะโกน
“ที่นั้นหรอจ๊ะ” แม่ถาม
“ที่นั่นมีอะไรน่าสนใจหรอ” พ่อถาม
“พ่อครับหยุดรถก่อน” ผมพูด
พวกเราทุกคนลงไปจากรถ
มันร้อนมาก “คุณแจ็คสัน
คุณนายแจ็คสัน มองไปที่ตึกนั้นสิคะ” นาดีนพูด “ตึกนั้นถึงแม้จะเก่ามาก แต่มันมีพลังงานไฟฟ้าในนั้นนะคะ”
มีตึกเก่าๆตั้งเยอะแยะอยู่บนภูเขาในโอมาน
แต่ปกติพวกเขาไม่มีไฟฟ้าใช้ “ทำไมตึกนี้ถึงมีละ”
ประตูก็เปิดไม่ได้
มันล็อกจากด้านใน
มีเพียงหน้าต่างเล็กๆเท่านั้น พ่อมองเข้าไปข้างในตึก
“พ่อไม่เข้าใจ คือมันมีเครื่องปรับอากาศด้วยนะ
ทำไมตึกเก่าแบบนี้ถึงมีเครื่องปรับอากาศละ” พ่อถาม
“ผมรู้ครับพ่อ
พวกเขาจำเป็นต้องทำให้ตึกนี้เย็นเพื่อจะได้เก็บภาพวาดไงล่ะครับ”
“นี่พวกหนูกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่” แม่ถาม
“พวกเรามีเรื่องจะบอกแม่ครับ”
ผมพูด
พวกเราเล่าเรื่องที่ได้ยินผู้ชายสองคนคุยกันที่ระเบียงและเรื่องที่งานนิทรรศการศิลปะ
ในตอนแรกพวกเราคิดว่า ชายสองคนนั้นจะฆ่าใครบางคนแต่ในตอนหลัง พวกเราก็เข้าใจถึงปริศนานี้
เรื่องทั้งหมดว่ามันเกี่ยวกับภาพวาดคะ” ซาร่าพูด
“แล้วหนูได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อนไหม” แม่ถาม
แม่รู้สึกไม่ดีเลยคราวหลังลูกจะต้องบอกแม่นะถ้ามีเรื่องที่สำคัญแบบนี้
แล้วลูกรู้เกี่ยวกับที่นี้ได้อย่างไร”
“แม่รู้สึกไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับเรื่องนี้” ผมคิด
“คุณแจ็คสัน คุณนายแจ็คสันคะ พวกเราเข้าไปในตึกได้ไหม” รัชถามอย่างเร็ว
“เอิ่ม แต่พ่อยังมีคำถามอีกนะ แต่ก็ได้เลย
เข้าไปกันเถอะ” พ่อพูด
พ่อเดินเข้าไปถีบประตูจนตัวล็อกหักและและประตูก็เปิด
มีกล่องใบใหญ่วางอยู่หน้าพวกเรา มันป็นภาพวาดหรือเปล่า
“โทรหาตำรวจสิโจ” แม่พูดกับพ่อ
พ่อเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงแต่ไม่มีโทรศัพท์ พ่อกลับไปที่รถแต่ก็ไม่มีโทรศัพท์
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ก่อนหน้านี้ผมถือมันมาแล้วนะ” พ่อพูด
“บางทีมันอาจจะอยู่ที่บ้านก็ได้นะ เอาของฉันไปโทรสิ” แม่พูด
“พ่อคะ แม่คะ รถกำลังวิ่งมา”
ทันใดนั้นได้ซาร่าตะโกนขึ้น รถคันสีดำอยู่ไกลลิบกำลังวิ่งมาบนถนนและตรงมาที่พวกเรา
“ไม่นะ นั้นมันพวกโจร”
เทย์มัวร์ตะโกน
“เราต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้วละ เร็วๆ!” พ่อพูด
“เราจะเอาภาพวาดไปกับเราด้วยไหม”
ผมถาม
“ไม่ต้องเอาไป ทิ้งมันไว้ที่นี่แหละ หรือว่า พวกโจรจะตามพวกเรามาบนรถคันนั้น” แม่พูด
“ไปที่รถกันเถอะทุกคน เร็วๆสิ”
พ่อตะโกน
เมื่อพวกเราขับรถออกไป
พ่อถามว่า “ลูกเห็นสถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุดในGPSไหม”
“มีที่หนึ่งที่ใกล้สุดอยู่ด้านหลังเราบนถนนนี้แหละ” แม่พูด “แต่พวกเรากลับไปที่เดิมไม่ได้แล้วนะ
อีกที่หนึ่งอยู่ไกลจากนี้ 30 กิโลเมตร
แต่ต้องขับผ่านสนามบินไปก่อน”
พ่อขับรถอย่างเร็ว
แต่พวกเรายังมองเห็นรถคันสีดำวิ่งตามมาอยู่ มันไม่ได้จอดที่ตึกนั่นแต่มันตามเรามา
พ่อจึงเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้น พวกเราขับออกมาจากภูเขานั้น
ขับผ่านโรงพยาบาล และบ้าน พ่อเริ่มชะลอรถ
“เลี้ยวซ้าย ขับไป 2 กิโลเมตร” GPS พูด
“พวกเราใกล้จะถึงที่นั่นแล้วเด็กๆ
พวกโจรมันไม่ตามมาแล้ว” พ่อพูด
“และพวกเราก็ไม่ต้องไปสถานีตำรวจแล้วด้วย” แม่พูด
พวกเราอยู่ใกล้กับสถานีตำรวจแล้ว
เราเจอที่สำหรับจอดรถ แต่แล้ว “คุณแจ็คสัน
ดูนั่น! พวกมัน! ในรถคันนั้น!” เทย์มัวร์ตะโกน รถคันสีดำอยู่ไม่ไกลนักและมันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“เร็วเข้าทุกคน ไปที่สถานีตำรวจ”
แม่พูด พวกเราวิ่งไปที่สถานีตำรวจ
มีตึกเล็กๆอยู่ด้านหน้ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจแค่คนเดียว เขาตะโกนบางอย่างเป็นภาษาอาราบิก
แต่พวกเราไม่หยุดวิ่ง เพราะพวกเรากลัว และไม่นานพวกเราก็ยีนอยู่หน้าประตูสถานีตำรวจ
รถคันสีดำคันนั้นก็ขับเข้ามาในตึกเล็กๆนี้ด้วย
รถคันนั้นลดกระจกลงและพูดบางอย่างกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ
แล้วประตูรถคนนั้นก็เปิดออกและมีผู้ชายคนหนึ่งลงมาจากรถ ปรากฏว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจของโอมานิ
แต่ปกติรถของตำรวจโอมานิจะเป็นสีฟ้านะ
เขาถือโทรศัพท์อยู่ในมือ พ่อจึงเดินไปที่เขา ตำรวจพูดกับพ่อเป็นภาษาอาราบิก
แต่พ่อและผมไม่เข้าใจ นายตำรวจคนนั้นพูดกับพ่อแบบโกรธมาก
แต่เทย์มัวร์กับนาดียีนยิ้มอยู่และเทย์มัวร์ก็ได้เดินเข้าไปช่วยพ่อผม
“คุณทำโทรศัพท์หล่นที่พิพิธภัณฑ์
คนในรถนั่นเจอก็เลยจะเอามาคืนคุณ เขาขับรถตามหลังคุณเพื่อจะเอาโทรศัพท์มาคืนคุณ
แต่คุณขับรถเร็วมาก ทำให้เขารู้สึกไม่ดี
คราวหน้าคราวหลังถ้ามีเด็กอยู่บนรถด้วยคุณต้องขับช้าๆเข้าใจไหม”
“เทย์มัวร์หนูบอกเขาเกี่ยวกับภาพวาดสิ ที่เราขับรถเราเพราะพวกเรากลัว
และตกอยู่ในอันตราย เราเข้าใจผิดเกี่ยวกับรถคันนั้นเราไม่รู้ว่ามันคือรถตำรวจ” บอกเขาสิ
15 นาทีต่อมา
ตำรวจยิ้มเมื่อพวกเขารู้เรื่องทุกอย่าง ตำรวจพาพ่อและพวกเราไปที่ภูเขา
และตำรวจหนุ่มขับรถพาผม แม่ และพวกเพื่อนๆกลับมารอพ่อที่บ้าน แม่ของผมโทรหาพ่อแม่ของเทย์มัวร์ นาดีน และรัช
“พวกคุณช่วยมาที่บ้านของฉันหน่อยคะ” แม่พูด
ในตอนแรกพวกพ่อแม่ของเพื่อนผมโกรธมากเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมด
“ที่หลังต้องล่าให้พ่อกับแม่ฟังทุกเรื่องเข้าใจไหม” พ่อแม่ของเพื่อนผมพูด แต่ในตอนหลังพวกเขาชมว่าเก่งมากเลยจ๊ะเด็กๆ 3 ชั่วโมงต่อมา
พ่อก็กลับมาถึงบ้าน พวกเราทุกคนถามพ่อพร้อมกันหลายๆคำถาม
“เดี่ยวก่อนนะทุกคน ใจเย็นๆ ขอผมพูดก่อน ตำรวจได้ภาพวาดไปเรียบร้อยแล้ว
และก็ได้ตัวนายวิลเลี่ยมกับพวกเพื่อนแล้วด้วย”
ทุกคนดีใจที่ตำรวจพบภาพวาดแล้ว พวกเราจะต้องไปสถานีตำรวจในวันพรุ่งนี้
เพื่อเล่าทุกอย่างให้ตำรวจฟังตั้งแต่เริ่มต้น
“ตั้งแต่เริ่มต้นเลยหรอครับพ่อ”
ผมถาม
นี่ผ่านมาเพียงแค่
1 สัปดาห์ เอง ในตอนนั้นที่ผมมาที่นี่
ผมคิดว่าที่นี่มันน่าเบื่อ
แต่สุดท้ายแล้วมันเป็นสัปดาห์ที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตผมเลย
ผมแทบไม่อยากรอให้ถึงสัปดาห์ต่อไปเลยว่ามันจะตื่นเต้นขนาดไหน
