บทที่ 5 แฟลตของคุณวิลเลี่ยม
ซาร่ารออยู่ที่ห้องของเธอ
เธออยากจะได้ยินเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้คุยกับท่านรัฐมนตรีให้เธอฟัง
“พี่คิดไปเองหรือเปล่าเรื่องที่พี่ได้ผู้ชายสองคนคุยกันในสวน” เธอถาม
“ไม่นะ เทย์มัวร์ก็ได้ยินเหมือนกัน พี่กลับห้องละ”
วันรุ่งเช้าผมไม่ไปที่สระว่ายน้ำ
ผมไม่มีความสุข และผมก็ไม่อยากเจอ เทย์มัวร์ นาดีน และรัชด้วย
“ทำไมพวกเราถึงเข้าใจผิดกันนะ
ชายสองคนนั้นกำลังจะทำอะไร และใครล่ะคือคนที่พวกเขาจะฆ่า”
ข่าวในหนังสือพิมพ์เมื่อวานนี้ตั้งอยู่บนโต๊ะอาหารเช้า
มีเรื่องเกี่ยวกับนิทรรศการศิลปะ ผมจึงเปิดอ่าน “นิทรรศการจะจัดขึ้น
10 วัน และภาพก็จะถูกส่งกลับไปที่ลอนดอน
ภาพที่แพงที่สุดเป็นภาพวาดของผู้หญิงใส่เดรสสีดำ
ผมมองไปที่จุดสีขาวและสีดำเล็กๆบนภาพ ทำให้ผมคิดถึงการสนทนาของชายสองคนนั้น
“เธอจะมาถึงเมื่อไหร่”
“สุดสัปดาห์นี้แหละ จากอังกฤษมามัสแคท”
“แล้วเธอจะอยู่ที่โอมานกี่วัน”
“10 วัน แล้วพวกเขาจะพาเธอกลับบ้าน”
“อย่างนั้นหรอ” ชายคนนั้นพูดไปหัวเราะไป “เธอก็จะไม่ได้กลับไปลอนดอน
และจะไม่มีใครได้เจอเธออีกเลยไม่ว่าก็เป็นที่นี่หรือว่าบ้านที่อังกฤษก็ตาม”
ใช่แล้วพวกนั้นไม่ได้หมายถึงผู้หญิง
แต่หมายถึงภาพวาดของผู้หญิงต่างหากละ ผมใส่รองเท้าแล้ววิ่งไปที่สระว่ายน้ำ ซาร่า
นาดีน และเทย์มัวร์อยู่ที่นั้น
ฟังนะอย่างแรกเลยพวกฆาตกรหนะ
ตอนนี้คือขโมย “พี่แน่ใจหรอ
พวกเราไม่อยากเข้าใจผิดอีกนะ” ซาร่าพูด
ทันใดนั้นพวกเราก็ได้ยินเสียงรัช
“เจมี่ ซาร่า นาดีน เทย์มัวร์ ”เธอตะโกนเรียก
และวิ่งมาที่พวกเรา หน้าของเธอเป็นสีชมพูและร้อนมาก
“มันคือภาพวาด” เธอตะโกน
“พวกเรารู้แล้ว แต่ว่าเธอรู้ได้อย่างไรล่ะ” นาดีนถาม
“แม่ของฉันโทรหาพ่อ แม่ไปที่งานนิทรรศการศิลปะเมื่อเช้านี้ บอกว่าโจรได้ขโมยภาพวาดไปแล้วเมื่อคืนนี้
มันเป็นภาพที่แพงที่สุดเลย”
“พวกเธอคิดว่าภาพวาดจะอยู่ที่แฟลตของนายวิลเลี่ยมไหม” นาดีนถาม
“ไปดูกันเถอะ ฉันเพิ่งเจอเขาไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง” เทย์มัวร์พูด เขาขึ้นรถแล้วขับออกไป พวกเราไปที่สวนของทอมกันเถอะ
เมื่อไปถึง ในสวนเงียบมาก
และแฟลตก็เงียบด้วยเช่นกัน พวกเรายืนอยู่ในสวนและมองขึ้นไปที่ห้องนายวิลเลี่ยม
“ปีนขึ้นไปกันเถอะ” นาดีนพูด
เอาโต๊ะมาวางตรงนี้นะ พวกเราจะได้ต่อเก้าอี้บนนี้แล้วปีนขึ้นไปที่ระเบียง
“ฉันปีนขึ้นไปเอง” เทย์มัวร์พูด
“ไม่ได้มันสูงเกินไป ให้ฉันปีนขึ้นไปดีกว่า” ผมพูด
แค่สองสามนาทีผมก็ปีนขึ้นไปถึงระเบียง
ผมมองตรงไปที่หน้าต่าง เห็นเก้าอี้ โต๊ะ โทรทัศน์ และมีประตูตรงไปที่ห้องมืดด้วย
แต่ในห้องนั้นไม่มีภาพวาด
“เจมี่ นายเปิดประตูได้ไหม
บางทีพวกนั้นอาจจะไม่ล็อกประตูก็ได้นะ”
เสียงนาดีนตะโกนมาจากสวนด้านล่าง
นาดีนพูดถูกพวกนั้นไม่ได้ล็อก ผมเปิดประตู้เข้าไปในแฟลตง่ายมาก
แต่ผมก็กลัวผมไม่อยากให้นายวิลเลี่ยมมาเจอผมที่นี่ ผมจึงรีบไปล็อกประตูหน้าห้อง
ในห้องไม่มีอะไรน่าสนใจ ผมจึงเดินเข้าไปในห้องมืด มีกางเกงตัวสีดำอยู่บนเตียง
ตัวสีขาวอยู่บนเก้าอี้ ผมเห็นบางอย่างเล็กๆสีดำอยู่บนโต๊ะ มันคือGPS ที่ติดบนรถยนต์
พ่อของผมเคยใช้มันตอนที่เดินทางมาโอมาน มันจะบอกว่าเลี้ยวซ้าย
หรือเลี้ยวขวาตลอดการเดินทางบานถนน
มันช่วยบอกทางไปที่ใหม่ๆและสามารถกลับมาที่เดิมได้
ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับมือใหม่หัดขับ หรือสำหรับขับไปที่ต่างๆ
ผมเปิดเครื่อง
แล้วมองไปที่รูปภาพบนหน้าจอ มันแสดงสถานที่ต่างๆในโอมานมากมาย
คุณสามารถเพิ่มสถานที่ใหม่ๆลงไปได้อีกด้วย หลังจากที่คุณไปที่นั้นๆ
และคุณก็สามารถใส่ข้อมูลลงไปได้เลยแล้วมันก็จะนำทางไปที่นั้นได้อีกครั้ง
ผมมองไปที่สถานที่ที่นายวิลเลี่ยมใส่ข้อมูลไว้ในเครื่อง
มีร้านกาแฟสองร้าน นิทรรศการที่โรงแรมสองที่ บ้านของอัลลี่ บ้านของจอร์จ
และแฟลตกับบ้านของผม
ส ทสยาห๊า แฟลตกับบ้านของผมหรอ
ทำไมพวกมันถึงใส่ข้อมูลแฟลตกับบ้านของผมลงไปในนี้ละ ผมมองไปที่แฟลตของผม ใช่แล้วละ มันเป็นต้องเป็นที่นี่
ผมมองไปที่บ้านผมอีกครั้ง มันเป็นภูเขา แต่ทำไมล่ะ
ทำไมเขาถึงไม่ไปอยู่ที่นั่นละ
บนโต๊ะมีปากกาตั้งอยู่ ผมหยิบปกกามาแล้วรีบเขียนข้อมูลของบ้านของผมจากGPSลงบนแขนของผมแล้วรีบออกไปก่อนที่นายวิลเลี่ยมนั่นจะกลับมา
ผมปีนออกไปทางระเบียงลงไปที่สวนและบอกกับคนอื่นๆเกี่ยวกับGPS
“แม่ของฉันมีGPSบนรถยนต์เดี่ยวฉันไปเอามาให้นะ”
นาดีนพูด
เธอกลับมาภายใน
5 นาทีกับGPSของแม่เธอ
พวกเราใส่ข้อมูลบนแขนของผมลงไปในนั้น
“นี่มันก็ไม่ไกลมาก ห่างจาก มัสแคทแค่สามสิบหรือสี่สิบนาที
เท่านั้นเองถ้าขับรถยนต์ไป” เทย์มัวร์พูด
“มันไม่ไกลขนาดนั้นหรอก เพราะมันไม่มีตึกแถวนั้นเลย
พ่อและแม่ของฉันจะขับรถไปที่ภูเขาสุดสัปดาห์นี้
บางทีอาจจะเป็นที่นั้นก็ได้นะ
เดี่ยวฉันจะไปถามพ่อกับแม่ดู” ซาร่าพูด
“ให้เทย์มัวร์กับฉันไปด้วยได้ไหม”
นาดีนถาม
“ฉันด้วยๆ” รัชพูด
“รถยนต์บ้านฉันก็คันใหญ่อยู่นะ เราน่าจะไปกันหมดแหละ” ซาร่าพูด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น